بچه ها باید اول بگم که این شعر احتمالا برایتان اشنا است با نام باز باران با ترانه که تو دبستان خوندیم ولی اصل این شعر چنین است از جان کارو که حدود 50 -60 سال قبل می زیست.

باز باران ...

باز باران بی ترانه ...

باز باران با تمام بی کسی های شبانه

می خرد بر مرد تنها

می چکد بر فرش خانه

باز می آید صدای چک چک غم

ز ماتم ....

ببار ای نم نم باران زمین خشک را تر کن

                         سرور زندگی سر کن دلم تنگه ......دلم تنگه

بخواب , ای دخترم نازم به روی سینه بازم

                        که همچون سینه ی سازم همش سنگه ....همش سنگه

نشسته برف بر رویم , شکسته صفحه رویم

                        خدایا ! با چه کس گویم سر تا پای این دنیا  همش ننگه..... همش ننگه

شش ماه تمام است که در کوچه و پس کوچه ها ویلانم
این نامه انعکاس واپسین طپش قلب محنتبار یکی از هزاران زن بیگناه است که اجتماع ، در ظلمت شب احتیاج ، کلمه شرافت را از قاموس زندگیش ربوده است .
این نامه آخرین نامه یک فاحشه است
کاش نامه رسان هرگز این نامه را به مادر این زن تیره بخت نمی رساند....
مادر جان ! این آخرین نامه ایست که از یکوجبی گور زندگی واژگون بخت خود برای تو می نویسم ..
فاصله من –فاصله پیکر درهم شکسته من – با گور بی نام و نشانی که در انتظار من است یکوجب بیش نیست ..
این نامه ، هذیان سرسام آور رویای وحشتناکی است که در قاموس خانواده های بدبخت نام مستعارش زندگیست ..